Μια μέρα στην Κολωνία

Σου την έσκασα για σήμερα! Δεν έχει συνταγή. Θα σου μιλήσω όμως για την Κολωνία, όπου και βρέθηκα πριν από περίπου ένα μήνα. Δεν ήταν η πρώτη μου φορά στην Κολωνία, και σίγουρα δεν ήταν και η τελευταία. Δεν σου κρύβω πως την αγαπώ αυτή την πόλη και τους ανθρώπους της. Σε αντίθεση με ότι πιστεύεις για την Γερμανία, οι άνθρωποι της, αλλάζουν πολύ από κρατίδιο σε κρατίδιο. Και συγκεκριμένα στην Κολωνία θα συναντήσεις τους πιο “ηλιόλουστους” ανθρώπους της Γερμανίας! Πρόσχαροι, χαμογελαστοί, ευδιάθετοι! Θέλεις το περίφημο καρναβάλι της Κολωνίας; Θέλεις η Kolsch μπύρα; Τα πάρτι; Θέλεις ο (για τα δεδομένα της Γερμανίας!) γαλανός ουρανός; Όποιος και αν είναι ο λόγος οι Κολωνοί είναι πραγματικά υπέροχοι άνθρωποι! Πάνε να δούμε τι έκανα μια μέρα στην Κολωνία!

Έφτασα που λες στην Κολωνία στις 12 Ιουνίου και έμεινα για 9 μέρες (Μόνο για τη μια μέρα θα σου πω εδώ!). Για την ακρίβεια ήμουν σε ένα προάστιο της Κολωνίας στο Troisdorf. Μία όμορφη μικρή πόλη περίπου 15 λεπτά με το τρένο από το κέντρο της Κολωνίας. Η συγκοινωνία δεν είναι ιδιαίτερο πρόβλημα μιας και είναι τακτική, και άνετη (χωρίς στρίμωγμα). Φτάνοντας στην Κολωνία με το τρένο, και βγαίνοντας από τον σταθμό, για πολλοστή φορά τα μάτια μου έπεσαν στο Dom. Ο περίφημος καθεδρικός ναός της Κολωνίας. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα οικοδομήματα γοτθικού ρυθμού στον κόσμο, και είναι ο τρίτος μεγαλύτερος καθεδρικός ναός παγκοσμίως (δεύτερος μεγαλύτερος της Γερμανίας). Η επιβλητικότητα του δεν περιγράφεται με λόγια. Για ακόμη μια φορά στάθηκα μπροστά του μαγεμένος και μη μπορώντας να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. 157 μέτρα σε ύψος και συνολικό εμβαδόν που ξεπερνάει τα 7000 τ.μ. Ακόμα και η ιστορία του είναι εντυπωσιακή. Ξεκίνησε να χτίζεται το 1248, και το 1880 (600 χρόνια μετά) ολοκληρώθηκε σύμφωνα με τα αυθεντικά γοτθικά σχέδια.

Μετά τον καθεδρικό ναό, και αφού πήρα ένα μπρέτσελ με αλάτι για να τσιμπήσω κάτι, συνέχισα τη βόλτα μου, όχι πολύ μακριά (εκεί δίπλα), στο μουσείο Ludwig. Το μουσείο Ludwig είναι ένα σύνθετο αρχιτεκτονικά κτήριο, χτισμένο τη δεκαετία του 80, (δίπλα από το Dom), το οποίο φιλοξενεί έργα τέχνης από το 1900 και μετά. Ανάμεσα στα πολλά μοναδικά έργα που θα θαυμάσεις, θα έχεις την ευκαιρία να δεις έργα του Πικάσο (matador και nude woman), εξαιρετικά δείγματα της pop art, “Brillo Boxes” του Andy Warhol, και “Maybe” του Roy Lichtenstein. Οπότε μη χάσεις την ευκαιρία να το επισκεφτείς!

Είχε ήδη πάει μεσημέρι όταν βγήκα από το μουσείο, οπότε είχε έρθει η ώρα για φαγητό (έκοψε λόρδα). Έβγαλα το κινητό και γκούγκλαρα τα βίγκαν φαγάδικα της περιοχής. Έριξα μια ματιά στις κριτικές και τελικά κατέληξα στο Sattgrün. Το Sattgrün βρίσκεται στην καρδιά της πόλης, σε μια μικρή ανοιχτωσιά, έχει τραπέζια και μέσα και έξω, και η αισθητική του χώρου είναι πολύ ζεστή και φιλόξενη. Το προσωπικό χαμογελαστό και φιλικό, και οι ποικιλία στο φαγητό άκρως εντυπωσιακή. Το κατάστημα στην ουσία έχει μπουφέ. Περνάς με το δίσκο σου και βάζεις στο πιάτο σου ότι εσύ θέλεις.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σου πω πως συχαίνομαι τους μπουφέδες. Τους απεχθάνομαι! Συνήθως όταν ξέρω πως σε ένα κατάστημα υπάρχει μπουφές απλά δεν πάω, γιατί όσες φορές στο παρελθόν το έχω επιχειρήσει είχα απογοητευτεί. Στην προκειμένη περίπτωση είπα να κάνω μια εξαίρεση μιας και το κατάστημα είχε εξαιρετικές κριτικές. Και πόσο δίκαιο είχαν οι κριτικές! Το φαγητό ήταν θεϊκό! Μου άρεσαν όλα απίστευτα πολύ. Είχα βάλει πολλά διαφορετικά στο πιάτο μου. Δεν τα θυμάμαι όλα, όποτε θα σου πρότεινα να δοκιμάσεις όσα περισσότερα μπορείς! Γέμισα το πιάτο μου μέχρι πάνω (το βλέπεις και στις φώτο), και πλήρωσα 12 ευρώ για το μεγάλο πιάτο.

Μετά το φαγητό σηκώθηκα και πήρα και δυο γλυκάκια (ο κοιλιόδουλος!). Πήρα ένα κραμπλ μήλου με κεράσι και σως βανίλιας (ΤΕ-ΛΕΙ-Ο!) και ένα σοκολατένιο κέικ (συμπαθητικό). Τα γλυκά στη Γερμανία είναι μια περίεργη υπόθεση για εμάς τους Έλληνες. Ή που θα σου αρέσουν ή που θα τα βρεις αδιάφορα. Γενικά δεν είναι γλυκά. Με λίγα λόγια δεν έχουν πολύ ζάχαρη, οπότε θα σου φανούν λίγο άνοστα. Προσωπικά τα αγαπώ! Γενικά δεν συμπαθώ πολύ τη ζάχαρη οπότε μου είναι τέλεια! Στο σύνολο, μαζί με γλυκά και αναψυκτικό, βγήκε λιγότερο από 20 ευρώ το άτομο. Μια χαρά μου φάνηκε και η τιμή ειδικά αν σκεφτείς πως στο τέλος δεν μπορούσα να κουνηθώ από το φαγητό! Αν θέλεις βέβαια μπορείς να πάρεις και μικρότερο πιάτο, οπότε θα σου βγει πιο οικονομικά.

Αφού συνήλθα από το φαγητό συνέχισα τη βόλτα μου μέσα στην πόλη. Περπατώντας, κάποια στιγμή έφτασα στην παλιά πόλη. Καθώς περιπλανιώμουν από στενό σε στενό μου ήρθε στο μυαλό ότι τα 3/4 αυτής της πόλης είχαν καταστραφεί κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οπότε μόλις πριν από 70 χρόνια όλα αυτά ήταν χαλάσματα. Παρόλα αυτά η παλιά πόλη ακόμα διατηρεί κάτι από την αίγλη μιας άλλης εποχής. Ακόμα και κάποια μεταπολεμικά κτήρια “μπερδεύτηκαν” όμορφα ανάμεσα στα παλαιότερα. Κατά μήκος του Am Hof, θα βρεις το Heinzelmännchenbrunnen, ένα σιντριβάνι από το 1899. Εκεί θα συναντήσεις τα αγαπημένα Heinzelmännchen της Κολωνίας. Καλικάντζαροι που κάνανε όλη τη νύχτα τη δουλειά της πόλης, ώστε οι πολίτες να μπορούν να χαλαρώνουν. Ώσπου κάποια στιγμή οι κάτοικοι τους προσβάλανε και οι καλικάντζαροι φύγαν για πάντα.

Και αφού η μέρα μου σιγά σιγά έφτανε στο τέλος της, πέρασα από την hohenzollernbrücke. H γέφυρα hohenzollern ενώνει τις δυο όχθες του Ρήνου ποταμού και κατασκευάστηκε το 1907. Το 1946 καταστράφηκε ολοκληρωτικά από τους Γερμανούς. Σήμερα αποτελεί μια από τις πιο πολυσύχναστες γέφυρες της Ευρώπης. Καθημερινά περισσότερα από 1200 τρένα περνάνε από πάνω της. Τις Τελευταίες δεκαετίες η γέφυρα έχει καταληφθεί από το φαινόμενο των Love Locks. Ζευγάρια πάνε και κλειδώνουν ένα λουκέτο πάνω στο κάγκελα της γέφυρας και πετάνε το κλειδί μέσα στο Ρήνο κλειδώνοντας την αγάπη του για πάντα. Στάθηκα εκεί μπροστά στις κλειδαριές και θαύμασα όλη αυτή την περίσσια αγάπη. Τόσοι άνθρωποι, τόσα πολλά ονόματα, ημερομηνίες, όρκοι αιώνιας αγάπης, και έτσι ξαφνικά ο κόσμος έγινε λίγο καλύτερος!

Επιστροφή λοιπόν στη βάση μου… Πριν όμως πάω σπίτι έπρεπε να φάω κάτι (λολ). Μη νομίζεις, δικαιολογίες έψαχνα για να τρώω! Οπότε σκέφτηκα να πάω μια βόλτα από το Siegburg. Ένα άλλο προάστιο της Κολωνίας δίπλα από εκεί που έμενα. Εκεί πήγα στο Casbah. Το Casbah δεν είναι βίγκαν, αλλά έχει ένα πλήρες βίγκαν μενού. Πήρα για ορεκτικό φρεσκοψημένη μπαγκέτα με βίγκαν αγιόλι (σκορδομαγιονέζα) – όνειρο ήταν! Και στη συνέχεια μπέργκερ με τζακφρουτ, τηγανιτές γλυκοπατάτες, και βίγκαν μαγιονέζα με κάρυ. Όλα ήταν πεντανόστιμα! Το μπέργκερ ήταν ζουμερό και πικάντικο, και πάρα πολύ χορταστικό. Οι τηγανιτές γλυκοπατάτες παίζει να ήταν και από τις ωραιότερες πατάτες που έχω φάει ποτέ μου! Στη συνέχεια πήρα ένα βίγκαν καπουτσίνο, ο οποίος ήταν επίσης πολύ ωραίος και μια βίγκαν πανακότα με σως από σμέουρα. Την πανακότα δε θα την πρότεινα. Ήταν μάλλον αποτυχία. Ήταν πολύ σφιχτή και και η σως είχε πολύ έντονη γεύση με αποτέλεσμα να μην γεύεσαι τίποτα άλλο πέρα από σμέουρα. Όλα μαζί, ορεκτικό, κυρίως, ένα αναψυκτικό, ο καφές και η πανακότα βγήκαν 22 ευρώ. Λίγο πιο ακριβό από το άλλο άλλα σε γενικές γραμμές μου φάνηκε καλά! Και αφού έφαγα και έσκασα για ακόμη μια φορά, έφτασε η μέρα μου στο τέλος της.

Ένα ακόμα από τα πολύ ωραία της Γερμανίας είναι, ίσως, τα σούπερ μάρκετ. Ως βίγκαν θα θαυμάσεις την απίστευτα μεγάλη ποικιλία σε προϊόντα. Από τόφου και γιαούρτια, μέχρι φυτικά γάλατα (τα οποία ξεκινάνε από 95 λεπτά!) και σειτάν. Και από βίγκαν λουκάνικα, μέχρι steaks και μπιφτέκια. Σε γενικές γραμμές δεν υπάρχει κάτι το οποίο δε θα βρεις! Και όλα σε χαμηλές τιμές. Το μόνο πράγμα το οποίο δεν βρήκα, και θα πρέπει να ομολογήσω πως με ξάφνιασε, είναι τυριά. Δεν υπήρχαν βίγκαν τυριά! Βρήκα όλο κι όλο 2 εταιρίες τα οποία όμως είχαν από 2,5 – 3 ευρώ οι 5 φέτες! Τι να πω;…ίσως εγώ δεν ήξερα που να ψάξω. Αν κάποιος ξέρει κάτι παραπάνω ας μου αφήσει ένα σχόλιο. Ένα άλλο πολύ ωραίο στοιχείο της Γερμανίας είναι πως όλα τα προϊόντα οφείλουν να φέρουν ειδική ένδειξη επάνω για το αν είναι βίγκαν ή βετζετέριαν. Οπότε δεν χρειάζεται να κοιτάς με το μικροσκόπιο για περίεργα συστατικά! Δεν είναι τέλειο αυτό;! Ιδανικό θα έλεγα!

Θα μπορούσα να σου πω κι άλλα πολλά που μου άρεσαν στη Γερμανία (όπως η οργάνωση και η καθαριότητα) αλλά δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία, γιατί στο τέλος εδώ επιστρέφω! Έχω πάει αρκετές φορές στη Γερμανία, και με ενώνουν πολλά με αυτή τη χώρα, μιας και γεννήθηκα εκεί. Δεν το κρύβω πως τη αγαπώ και πάντα νιώθω σαν στο σπίτι μου όταν πηγαίνω, αλλά εντάξει…καλά τα σούπερ μάρκετ, καλή και οργάνωση αλλά εδώ θα είναι πάντα αλλιώς! Ακόμα και αν κάποια στιγμή κατέληγα εκεί, γιατί ποτέ δεν ξέρεις, πάντα εδώ θα επέστρεφα! Μαζοχισμός; Ίσως…